Il ne va pas de soi de considérer la vie comme résolument rigolote ou parfaitement triste.
Toutefois, je me crois en droit de faire valoir la possibilité de l’existence de zones grises, à la fois, ni drôles, ni larmoyantes.
Une sorte de limbes où erreraient la majorité des gens ternes qui peuplent les cabinets d’experts.
J’affirme que l’expert, par nature, ne dispose pas des propriétés nécessaires à paraître net.
Sa fonction est d’ériger du flou comme rempart à l’incertitude, d’émettre avec sureté des jugements au « tarabiscottement » incompréhensible.
La profession requiert une rigueur, une formation, un sens de la communication, bref des qualités hors du commun.
Modestement, j’ai décidé de postuler.
Utrecht, au guichet de l’agence pour l’emploi
note personnelle : selon un éminent linguiste, les tarabiscottes tombent toujours sur le côté confiture
Originele Nederlandse versie
René Gori en de onbegrijpelijke tarabiscuits
Het is niet vanzelfsprekend om het leven te beschouwen als resoluut grappig of volmaakt triest.
Toch meen ik te mogen pleiten voor de mogelijkheid van het bestaan van grijze gebieden die noch grappig noch treurig zijn.
Een soort voorgeborchte waar de meerderheid van de saaie mensen die de kantoren van de deskundigen bevolken, zouden ronddwalen.
Ik beweer dat de deskundige van nature niet de nodige eigenschappen bezit om netjes over te komen.
Zijn functie is om vaagheid op te werpen als bolwerk tegen onzekerheid, om met vertrouwen uitspraken te doen die onbegrijpelijk zijn.
Het beroep vereist nauwgezetheid, training, gevoel voor communicatie, kortom buitengewone kwaliteiten.
Bescheiden besloot ik te solliciteren.
Utrecht, aan de balie van het uitzendbureau
liste des chroniques
dès 2024
pour le plaisir et bien d’autres choses… / voor plezier en vele andere dingen…
