Midi, sous un soleil de plomb, j’ai entamé un échange passionnant avec mon ami Grégoire. Lors de nos discussions, maintenir l’attention et une chose compliquée. La lenteur de ses réponses à mes interrogations y contribue, mais assure à ses avis une gravité qui lui est personnelle.
Mon copain est né au Mexique dans le désert de Sonora, une graine issue de la famille Saguaro Gigante. Sa mère, prénommée Gisèle, n’avait jamais indiqué l’origine paternelle parce qu’elle ne la connaissait pas ou parce que la parthénogenèse était effective dans cette famille de cactus, les Cactaceae.
Un géologue américain avait déraciné Grégoire et offert la jeune pousse à son amante new-yorkaise, une fille velue passionnée par tout ce qui pique. La jeune femme terminait ses études de criminologie à Nyenrode Business Universiteit d’Utrecht lorsqu’un tram lui passa dessus et la découpa en trois morceaux « équisymétriques ». Les parents éplorés rassemblèrent le corps pour l’emporter, mais laissèrent sur place les meubles et les plantes.
Grégoire fut jeté sur un trottoir où je le récupérai complètement assoiffé. Il trouva place sur la commode de la grande fenêtre. L’ensoleillement de nos contrées est loin d’être considérable et sa peau ressembla de plus en plus à celle d’un cornichon.
Ne se laissant pas aller, il a développé, à l’instar des tournesols, des capacités héliotropiques.
Son teint s’est amélioré jusqu’à retrouver un aspect scintillant, et lui, l’usage de la parole.
Vers treize heures trente, il a abordé l’hypothèse socratique selon laquelle le juste n’est pas équivalent à l’utile.
Utrecht, songeur face à la propension philosophique des cactus
la buse qui plane nargue le lapin
Originele Nederlandse versie
René Gori en de heliotrope Saguaro
Middags, onder een brandende zon, begon ik aan een fascinerende uitwisseling met mijn vriend Grégoire. Tijdens onze gesprekken is het vasthouden van de aandacht een ingewikkelde zaak. De traagheid waarmee hij mijn vragen beantwoordt draagt hieraan bij, maar geeft zijn meningen ook een zwaarte die persoonlijk voor hem is.
Mijn vriend is geboren in Mexico in de Sonora woestijn, een zaadje van de Saguaro Gigante familie. Zijn moeder, Gisèle genaamd, heeft nooit over de afkomst van zijn vader gesproken omdat ze die niet kende of omdat parthenogenese in deze cactusfamilie, de Cactaceae, werd toegepast.
Een Amerikaanse geoloog had Grégoire ontworteld en de jonge scheut aan zijn New Yorkse minnares gegeven, een harig meisje met een passie voor alles wat prikt. De jonge vrouw was haar studie criminologie aan de Nyenrode Business Universiteit in Utrecht aan het afronden toen een tram over haar heen reed en haar in drie « equisymmetrische » stukken sneed. De rouwende ouders raapten het lichaam op om het weg te brengen, maar lieten de meubels en planten achter.
Grégoire werd op een stoep gedumpt, waar ik hem opraapte, helemaal dorstig. Hij vond een plekje op de commode bij het grote raam. We krijgen hier niet veel zon en zijn huid begon steeds meer op die van een augurk te lijken.
Hij liet zich niet van de wijs brengen en ontwikkelde, net als zonnebloemen, heliotrope vermogens.
Zijn gelaatskleur was verbeterd en hij kon weer praten.
Rond half twee begon hij over de Socratische hypothese dat wat rechtvaardig is niet gelijk is aan wat nuttig is.
Utrecht, nadenkend over de filosofische neiging van cactussen
de vliegende buizerd beschimpt het konijn
liste des chroniques
dès 2024
pour le plaisir et bien d’autres choses… / voor plezier en vele andere dingen…
