René Gori en de niezende slak

Sinds het begin der tijden, om eerlijk te zijn sinds mijn geboorte, hoor ik de kleinste muziekjes van de kleinste wezentjes.
De melancholische mier die in de colonne wandelt en de voorraden draagt die de kolonie nodig heeft, neuriet een van de Gnossiennes van Éric Satie, altijd dezelfde, nummer 3, degene die de indruk geeft dat het leven voor altijd een droom is.
De meest Stakhanov-achtige werkers overtreffen de anderen op het uitzinnige ritme van Ravels Bolero, waarbij ze hun kaken breken en hun buikspieren opblazen, een houding die doet denken aan mannelijke bodybuildingwedstrijden.
De Asjkenazische slakken spelen klezmermuziek, terwijl de slak met de Argentijnse wiebel regelmatig afdwaalt naar de amoureuze melancholie van de tango en een spoor van drift achterlaat.
Soms vraag ik me af of componisten de symfonieën, concerten, oratoria en harmonieën niet stelen van onze vrienden die zich nestelen in het gras, onder de vloer van kasten, in bloemen en hun wolk van stuifmeel, of zelfs van de jonge larven die de binnenkant van een buffelkadaver verslinden dat op de savanne ligt en dat de hyena’s verachten.
Muziek was er al lang voor de mens, want de mens is over het algemeen doof en niet zo’n muziekliefhebber, die zich voedt met vuurwerk en raaskalt over militaire bands.
De natuur, welwillend, delegeerde haar kleinste vertegenwoordigers. Ze glipten de oren van de mens binnen en zongen de slaapliedjes die later de prachtige muziek van de ziel zouden worden.
De mens weet niet hoe hij iets zelf moet doen, tenzij we hem een beetje helpen met dromen.
Ik wilde Gustave, mijn slakkenvriend uit Bourgondië, vertellen over het ontstaan van de compositie, maar omdat hij de avond ervoor verkouden was geworden, niesde hij de hele dag en kozen we voor een gesprek over peuters, sjaals en ibuprofen.

Utrecht, met spijt dat hij per ongeluk op een muziekmier is gestapt.

de druk die op de arme mier wordt uitgeoefend is gelijk aan mijn massa gedeeld door het oppervlak van mijn voet, maar moet ik het gewicht dat nu op mijn geweten drukt erbij optellen?

René Gori en de heliotrope Saguaro

Middags, onder een brandende zon, begon ik aan een fascinerende uitwisseling met mijn vriend Grégoire. Tijdens onze gesprekken is het vasthouden van de aandacht een ingewikkelde zaak. De traagheid waarmee hij mijn vragen beantwoordt draagt hieraan bij, maar geeft zijn meningen ook een zwaarte die persoonlijk voor hem is.
Mijn vriend is geboren in Mexico in de Sonora woestijn, een zaadje van de Saguaro Gigante familie. Zijn moeder, Gisèle genaamd, heeft nooit over de afkomst van zijn vader gesproken omdat ze die niet kende of omdat parthenogenese in deze cactusfamilie, de Cactaceae, werd toegepast.
Een Amerikaanse geoloog had Grégoire ontworteld en de jonge scheut aan zijn New Yorkse minnares gegeven, een harig meisje met een passie voor alles wat prikt. De jonge vrouw was haar studie criminologie aan de Nyenrode Business Universiteit in Utrecht aan het afronden toen een tram over haar heen reed en haar in drie « equisymmetrische » stukken sneed. De rouwende ouders raapten het lichaam op om het weg te brengen, maar lieten de meubels en planten achter.
Grégoire werd op een stoep gedumpt, waar ik hem opraapte, helemaal dorstig. Hij vond een plekje op de commode bij het grote raam. We krijgen hier niet veel zon en zijn huid begon steeds meer op die van een augurk te lijken.
Hij liet zich niet van de wijs brengen en ontwikkelde, net als zonnebloemen, heliotrope vermogens.
Zijn gelaatskleur was verbeterd en hij kon weer praten.
Rond half twee begon hij over de Socratische hypothese dat wat rechtvaardig is niet gelijk is aan wat nuttig is.

Utrecht, nadenkend over de filosofische neiging van cactussen

de vliegende buizerd beschimpt het konijn

René Gori en het spiraalvormige dambord

De stad Utrecht (niet degene die je je voorstelt, maar degene die ergens bestaat) maakt zich klaar voor het feest, dus mijn hart maakt een sprongetje van vreugde en ik stel een aangenaam figuur voor aan mijn spiegel.
Te lang had ik geleefd met een nieuw zusje, monotonie.
Ik sluimerde in de afwezigheid van verlangen en avontuur, piekerde over anekdotes uit het verleden en keek naar de bevers die met de eenden wedijverden om het stuk kanaal onder mijn ramen.
Ik sluimerde in de stilte van een vergeten stad, verdwenen en verlaten door haar inwoners, een stad in de roes van een pandemie, maar deze keer zonder andere ziekten dan die welke de menselijke ziel aantasten en verdoven.
Toen, na zonsopgang, klonk het geluid van de klep van mijn brievenbus.
Binnenin, snel opengemaakt, zat een brief van de burgemeester, op perkamentpapier en geurend naar jasmijn, waarin hij me persoonlijk uitnodigde voor de opening van de nieuwe wijk aan de rand – Tinnegieterij.
Zo’n kans kon ik niet laten schieten.
Er staat dat er een orkest en tango zullen zijn, heliumballonnen, polderkaas, het mooiste meisje ter wereld met haar Miss Utrecht-kroon, een Finse zwemdemonstratie en twee giraffen die over de horizon trekken, de ene heet elegantie, de andere onevenwichtigheid.
Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt als ik hoor dat de architect heeft gewerkt volgens het concept van het spiraalvormige dambord, met andere woorden, orde in de curve.
Ik ben verbaasd over dit vreemde voorstel, dus ik moet mijn baard van drie dagen afscheren.
Ik heb besloten om onder alle omstandigheden netjes en opgeruimd te zijn, vooral als ik voor een mysterie sta.

 

Utrecht, de scheerkwast schilderen

in de ogen van monsters, zijn wij monsters?

René Gori en het niet-zo-eenvoudige leven

Opnieuw, misschien wel voor de laatste keer, dacht ik, staarde ik naar de overkant van het kanaal, in de hoop een glimp op te vangen van de vrouw met de raadselachtige glimlach. Lang geleden was ze even gaan zitten op een houten bankje. Het water en de eenden scheidden ons. Vanochtend vroeg, aan de andere kant, was er een schaduw verborgen door de mist, waarvan de vormen of mijn verbeelding vrouwelijke zachtheid opriepen. Ik trok mijn pet van kaartjescontroleur over mijn hoofd, stond als een bescheiden en trotse man en besloot toen te wachten tot de mist optrok. Waar de handelingen van het leven geheim moeten blijven, staat matglas tussen de ogen en wat er gebeurt, waardoor er alleen ruimte is voor benaderingen of verzinsels. Als dit gewenste wezen echt zou bestaan, dan zou ik het glas doorboren, mezelf voorbij het kristal vinden, blootsvoets over de scherpe splinters lopen, het lijden en de trieste teleurstelling van verloren dromen ervaren. Voordat de zon de daken raakte en de mist verdunde, keerde ik me om. Ik bedacht dat het leven buiten de illusies niet eenvoudig is.  

Utrecht, een verloren bar, solerend met een danseres uit de rosse buurt

na het vuurwerk valt de as

René Gori en de uitzetbare kever

Ik verliet de stad Utrecht voor een eiland in Friesland, Texel.

Het is niet altijd belangrijk wat je gaat doen.

Daar ontdekte ik de Noorderhaaks, een zandplaat ten westen van het Marsdiep bewoond door een kolonie zeehonden.

Ik bracht mijn dagen en nachten door met luisteren naar de muziek van hun vrijpartij, een soort smachtend lied dat opstijgt naar de hemelse vonken en weer terugvalt, een regen van pasgeboren pups met zich meebrengend.

Ik lag op het zand toen ik meneer Albert ontmoette, die zich als volgt voorstelde: « Hallo, ik ben meneer Albert, ik heb maar één voornaam, maar het is een verlengbare ».

Ik antwoordde dat ik René heette, maar voor zover ik wist was die naam niet uitbreidbaar.

Lachend beweerde hij dat mensen bevroren, onelastische wezens waren, in tegenstelling tot de kevers die de herinnering vormen van de legendes over de schepping van de wereld.

Deze uitspraak was verbazingwekkend.

Ik eiste een verklaring.

Kevers, » zei hij, « hebben hun achterwerk in het verleden en hun hoofd in de toekomst.

Als ze zich uitrekken, gaat de achterkant terug naar het tijdperk van de dinosauriërs, terwijl de kop uitzoekt wat er daarna gaat gebeuren.

Dit insect is in staat om op hetzelfde moment hier en ergens anders te zijn.

Ik vroeg de heer Albert of hij een kwantumdier was.

Hij antwoordde dat hij gewoon een rekkever was en bood aan om me de combinatie voor de Nederlandse nationale loterij van volgende week te vertellen.

Utrecht, ik pak mijn koffer uit en stof het zand van mijn sokken

Waar gaan de sterren heen als het licht wordt?

René Gori en de otter die zijn snorharen poetst

Ik had de ijdelheid te denken dat ik zo onmisbaar was als een man die klaar is voor oorlog en controle over zijn territorium, toen bracht mijn vriend van Moof zijn marsepein- en honingroulade, zodat ik ontdekte dat hebzucht alle passies overwint.

Omdat mijn buik iets ronder werd, besloot ik wat beweging te krijgen door regelmatig te kanoën op de kanalen richting het IJsselmeer.

Tijdens een pauze toen ik de boeg losliet, hing Martha, een otter, aan mijn skiff, gewoon om een praatje te maken en haar snorharen glad te strijken.

Ze vroeg of ik al gehoord had van de bassins, die enkele gewaagde industriëlen in de vlakte groeven.

Het was om water te besparen voor het besproeien van de tomaten die het hele jaar door groeien.

Het was een gek idee, want tomaten worden uit de hele wereld ingevlogen, maar dat wist Martha niet.

Ze hield vol dat door het pompen de beken waren gekrompen.

Sindsdien zijn de karpers en meervallen morsig geworden, ze slapen niet, hun vlees smaakt naar karton en heeft geen voedingswaarde.

Na een lange stilte, terwijl ze aan de drie haren die aan elke kant van haar neus groeien draaide, stelde ze me voor een dansende giraffe te zoeken, het enige dier dat het staar kan laten regenen en het peil van de kanalen, het moreel van de vissen en de kwaliteit van het vlees kan verhogen.

Als ze goed walst, » voegde ze eraan toe, « gaan ze weer slapen en kan ik er weer van genieten.

Ze knipoogde en liet zich onder de romp zakken. Toen ik terugkwam, mat ik de tuin op, inspecteerde het hek en de roestvlek, controleerde de hoogte van de bomen.

De omheining zou bescheiden zijn, maar het was te doen.

Zonder me zorgen te maken over de formaliteiten, besloot ik naar de savanne te gaan om een regendanseres te zoeken en haar te smeken bij me te komen logeren.

Misschien zou mijn vriend van Moof tijdens mijn afwezigheid de planten water willen geven?

Utrecht, in de kliniek, wachtend op de gele koorts injectie

giraffekop boven baldakijn, vorst in de zomer

René Gori en de vrolijke gerechten

Laatst bracht een buurman me een strudel met appel en honing met daarop een marsepeinen vlinder. Dunne vleugels, geel en oranje, bestrooid met vanillesuiker, met daarop twee chocolade-antennes.

Hij stelde zich voor als de heer van Moof, een Leidenaar die vroeger bij de ruimtevaartorganisatie werkte.

Nu hij met pensioen is, is hij bezig met het smeren van de wielen van de laatste openbare molens in Nederland. Een erfgoed dat de moderniteit geleidelijk aan uit het landschap heeft gewist.

Hij moet wel origineel zijn.

Wie kan in deze tijd nog hopen dat de verovering van de ruimte enig nut heeft, of dat de in de wind wuivende armen van het canvas iets meer zijn dan een verloren herinnering.

Ikzelf geniet van sterrenkijken, maar heb geen zin om daarheen te gaan. De aanblik van een windmolen die de lucht op de vlakte beroert, stimuleert mijn poëtische verlangens.

Meneer van Moof heeft het over tandwielen, de diagonaal van de wind en de azimut van de sterren.

Wat mij betreft, ik vertel alles wat de lantaarnpalen weten over de zin van het leven, ik deel mijn bewondering voor de tam-tam libellen die waken over de zielen van de doden, mijn kennis van de regendansende giraffen en mijn ontdekking van het bestaan van reuzen die onze wintersneeuw maken door de kraters van de maan te raspen.

Terwijl we praatten, aten we elke kruimel van het gebak op. Ik had een heel zoete filterkoffie gezet, maar ook daarvan was niets meer over.

We vertrokken met een opgeblazen buik en beloofden elkaar weer te ontmoeten om over de wonderen van de wereld te praten.

Van Moof is een kleine man met een snor tot aan zijn oorlellen, zijn wenkbrauwen zijn ongelijk en zijn neus lijkt op een liftknop.

Utrecht, de afwas doen, voor één keer met een glimlach

Poëzie nestelt zich niet in nuttige verhalen

René Gori en de tragische terugkeer van de lantaarnpaal van de filosoofrs meeuw

Een buurman kwam opdagen met de berichten die ik op de muren van de buurt had opgehangen.

Met een brede, schaamteloze glimlach dreigde hij de autoriteiten in te lichten.

Wanneer een man van actie tot onmacht wordt gereduceerd, neemt hij zijn toevlucht tot ernstige overpeinzingen en vindt hij genoegdoening in meditatie.

Een herfstmist steeg op, en overspoelde de straten.

Neerslachtig hing ik mijn controleurspet aan de kapstok, ontmantelde mijn katapulten en besloot een lange wandeling te maken met ontbloot hoofd, een beetje regen zou mijn gedachten verfrissen.

Aangezien de avond begon te vallen, vond ik het niet de moeite waard om langs het kanaal te lopen in de hoop de vrouw aan de andere kant van het water te zien.

Ik liet me leiden door het toeval en volgde een kronkelend pad tussen de gebouwen van de oude stad, met een grijze kleur en een natte geur, gevels met zwarte portieken met daarop gele banieren, allemaal bezaaid met smalle doodlopende straatjes.

Aan het eind van een ervan herkende ik mijn oude vriend, de filosofische lantaarnpaal.

Ik ging aan zijn voet zitten en luisterde naar zijn verhaal sinds onze laatste ontmoeting (zie mijn column van 14 december 2022).

Op de plaats van zijn eerste installatie stoorde het geknetter van zijn lamp de voorbijgangers en vele klachten werden naar de burgemeester gestuurd.

Hij werd afgebroken en vervangen door een modern model.

Er werd een plaats voor gevonden waar het niemand zou storen.

Hij werd geplaatst aan het einde van een reeks lege pakhuizen en verlaten huizen, aan de achterkant van een vuilnisbelt en links van de ingang van een voedseldistributiecentrum.

Mijn lantaarnpaal beweerde licht te werpen op de ellendige, mislukte mensheid van de grote steden.

Het beweerde dat nuttig zijn noodzakelijk is voor iedereen, er was een hik, alsof alle elektriciteit in de stad aarzelde, toen een stroomstoot de laatste gloeidraad uitschakelde.

Utrecht, na de begrafenis van mijn vriend bij een schroothandelaar

steeds minder straatverlichting betekent steeds meer duisternis…

René Gori en de drie gevederde krijgers meeuw

Vorige week verloor ik de controle over mijn luchtruim toen mijn papieren gevechtsprototype werd opgeslokt. Mijn tegenstander, Miss Stuka, aangemoedigd door dit succes, versterkte haar krachten. Deze eerste en onverdienstelijke meeuw kreeg gezelschap van twee huurlingen met een ziekelijk gezicht, Miss Focke-Wulf en Miss Messerschmitt. Dit triumviraat heeft zich gevestigd op de bovenkant van het dak van het huis aan de overkant, nog steeds aan deze kant van het kanaal, enigszins verschoven van mijn huis – zodat ik binnen het bereik van hun aanvallen blijf. Als ik mijn tuin inloop waar ik een drinkplaats voor de giraffen aan het aanleggen ben, volgen ze mijn blik met perfecte synchroniciteit. Ik mag niet de minste zwakte tonen om een goede afschrikking te behouden, zodat een aanval van het eskader met zijn uiteindelijke en verwoestende guano-bombardement wordt uitgesteld. Gelukkig is het productieprogramma voor de aardappelkatapult in volle gang, en zodra de verf droog is zal ik verschillende lanceerinrichtingen in werkende staat hebben. Het afweergeschut moet voldoende zijn om de nadering van deze vogels te voorkomen. Mijn voorraad aardappelen is voldoende tot de zomer komt. Sinds de dag van de eerste aanval draag ik altijd mijn controleurspet, omdat ik besefte dat het me een strenge en vastberaden blik gaf. Terwijl ze wachten op het begin van de vijandelijkheden, paraderen ze met uitgestoken snavels, een krijgshaftige blik en hun poten in een rechte hoek gestrekt. Deze parades zijn zowel verontrustend als belachelijk. Ze vinden plaats onder toezicht van een stafmeeuw, die alleen op mooie dagen langskomt, erg groot is en Hermann heet. De tijd dringt en ik moet mezelf nog uitrusten met een krachtige schijnwerper en een alarmsirene om nachtelijke inbraken te verijdelen en mijn buren te waarschuwen.

Utrecht, zandzakken stapelen voor mijn huis

je mag de snavel van de meeuw niet vasthouden als je met je pen schrijft…

René Gori en de anti-literaire meeuw

Ik was mijn tanden aan het poetsen boven de gootsteen toen ik me realiseerde dat de circulatie van het water in de leidingen van onze huizen een mysterie blijft.

Inderdaad, hoe kan men zich de wervelingen en turbulenties voorstellen die door onze moderne leidingen stromen?

Een gebouw van vijftien verdiepingen is als de waterscheiding van een immens gebied waar wat een veelheid aan inwoners dagelijks loslaat, circuleert.

Uitgerust met een trechter, waaraan ik een rubberen slang toevoegde, tastte en luisterde ik voorbij mijn sifon met de bel als geluidsversterker.

Sommigen beweren dat er muziek te horen is tussen de sterren – het ademen van zwarte gaten.

Dit is niet wat ik heb gehoord, maar ik zal niet in onnodige details of beschrijvingen treden.

Het sanitair zal zijn geheimen bewaren, ik ga verder met het oplossen van andere puzzels.

Om de tijd te doden, vouwde ik het papier van een van de brieven van mijn lezer tot een vliegtuigje en stuwde het uit mijn zolderraam, het hoogste punt waarover ik beschikte.

Ik hoopte dat de vlucht verder zou gaan dan het kanaal.

Aanvankelijk ging alles goed en filosofeerde ik over de tegenstrijdigheid dat mijn schrijven veel beter vloog dan mijn woorden.

Een meeuw onderbrak mijn gedachten, verscheen uit het niets en verzwolg mijn hele vliegtuig met een woeste snavel.

Ik wist dat vogels jaloerse wezens zijn, maar ik wist niet dat ze jaloers genoeg waren om literatuur aan te vallen.

Utrecht, voor een verhandeling over de vervaardiging van aardappelkatapulten

aardappel die vliegt, meeuw die opstijgt